Alltaf á varðbergi

Árla morguns. Önundur liggur steinsofandi, að því er virðist, með þungum andardrætti. Undirrituð prumpar hljóðlega og þýtt þar sem hún liggur við hlið hans í rúminu.

Önundur: (hrekkur við og rís upp við dogg) “HVAÐA HLJÓÐ VAR ÞETTA?!!”
Undirrituð: “Ömmm, ég var bara að prumpa”
Önundur: “Í alvöru?”
Undirrituð: “Jaaaá”
Önundur: (sígur aftur niður í rúmið) “Ég hélt þetta væri dvergur að labba í inniskóm. Þá hefði ég lamið hann.” (Sofnar værum svefni)