Fyrir tilviljun rakst ég á þennan Víkverja í gagnasafninu í vinnunni í dag. Ég skrifaði hann daginn eftir að Glitnir var þjóðnýttur. Ég gerði mér ekki almennilega grein fyrir því þá að þetta væri upphafið að kreppunni miklu á Íslandi, en það gleður mig að sjá það núna að hjá mér var þetta skemmtilegur dagur. Ég var búin að steingleyma því að sama kvöld skellti ég mér í bíó:
Víkverji skrifar
Mamma Mia, söngvamyndin sem skrifuð er í kringum ABBA-lögin sígildu, hefur verið stærsta menningarfyrirbrigðið á Íslandi síðustu þrjá mánuði. Víkverji hafði frá upphafi efast um að þessi mynd gæti virkilega staðið undir öllu þessu „hæpi“ og látið það mæta afgangi að sjá hana í bíó. Þangað til á mánudaginn. Ætlunin var að fá einhverja
X X X
Þegar í miðasöluna var komið kom það Víkverja á óvart að sjá að Mamma Mia var enn auglýst í sýningu. Gat það verið eftir allan þennan tíma? Allt í einu varð það heillandi tilhugsun að geta gleymt Glitnismálinu ógurlega í smástund yfir skærum litum og björtum ABBA-söng, frekar en að brosa í kampinn yfir svörtum húmor Coen-bræðra. Víkverji var reyndar sannfærður um að hann væri sá eini á landinu sem hefði ekki séð þessa blessuðu mynd og því kom það honum á óvart þegar salurinn reyndist hálffullur þótt liðið væri á fjórða sýningarmánuð. Skýringin sagði sig sjálf eftir því sem leið á myndina.X X X
Söngvamyndir eru reyndar alltaf furðulegar og það tekur smátíma að venjast því að fólk bresti á með söng í tíma og ótíma, en þegar maður kemst í sönggírinn er hægt að gleyma algjörlega armæðu hversdagsins, ef vel tekst til. Víkverji hefur sjaldan verið í betra skapi en kvöldið sem Glitnir var þjóðnýttur og íslenska hagkerfið riðaði til falls, þökk sé ABBA. Hann bókstaflega sveif á sænskum gleðitónum út úr bíóinu og óskaði þess reyndar undir lokin að hafa farið á „sing-along“-sýningu til að geta fengið útrás ásamt samlöndum sínum með söng í myrkum bíósalnum.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli